کم کم داره شمارش معکوس شروع میشه..
باید رسما با خیلی چیزا خداحافظی کنم
با اتاقم تو خونه پدری(که دیگه هیچ وسیله ای توش ندارم!)
که هروقت دلم میگرفت میشستم یه گوشش گریه میکردم و مناجات گوش میدادم
با بیدار شدن برای نماز با صدای نماز صبح پدر
با صبحانه های ساعت 6:30 آماده مادر
با مشهد رفتنهای دوستانه و مجردی
با این سیستم که الان روبرومه و همیشه همراه خوشی ها و ناخوشی هام بوده
که گاهی ساعتها یه نفس پاش نشستم
با تلفنی حرف زدن های  آخر شب این دوران انقدر آروم که بقیه بیدار نشن
با بغض های یواشکیم بخاطر دوری چند روزه از هم
با صبح بخیر ها و شب بخیر های پیامکیمون
با راه براه فست فود رفتنامون
با تو ماشین شام خوردنمون اونم هول هولکی که وقت کم نیاریم
...
نبود خیلی از اینا خودش جرقه ای میشه واسه تکامل
مسیری که همه آدما باید طی کنن...
اگر چه لذتهایی رو در مجردی جا میذاری
ولی جاشونو میدن به یه شیرینی هایی که میشه آرامش زندگیت
درسته دیگران یه جور دیگه بهت نگاه میکنن
و یه طور دیگه ازت انتظار دارن
اما شیرینه که به جای تکیه کردن خودت بشی تکیه گاه
این یه گوشه ای از کماله...