گفتم که!
تا انتهای جاده
با همه سختی ها و خستگی های راه
همراهت هستم
حتی اگر جاده هم بیابانی شد
انقدر قلبم شهد عشقت را سرکشیده است
تا بتواند عطش تو را هم رفع کند
حتی گاهی میتوانم سایبانت شوم
تا قدری در خنکایش نفس تازه کنی
گفتم که!
تنهایت نمیگذارم
خیالت تخت
سختی هایش را به جان خریدارم
چه لذتی بالاتر از اینکه صبور باشم بخاطر تو
لب تر نکنم بخاطر تو
بخندم بخاطر تو
حتی
نفس بکشم بخاطر تو
تو آسوده باش
اصلا به نداشته های من فکر نکن
من ثروتمندترینم
وقتی که تو همسفرم هستی...
پ.ن1: چند وقتیست تمام تلاش و فکر و ذکرم این است که الگوی زندگیم مادرمان باشد.
از خودش خواسته ام هوایم را داشته باشد.
هوایم هم داشته...
هر بار که خواستم حرفی بزنم، یاد حرفش که می افتم
از اینکه فکری به ذهنم خطور کرد، از خودم خجالت میکشم...
بی بی ما کجا و تو کجا!...
پ.ن 2: خوش بحال علی(ع)
