بالاخره نقل مکان کردیم.
از خانه ای که بوی دنیا پرستی صاحب پیرش مشمئزمان میکرد...
از خانه ای که صاحبش پوسته ای از اعتقادات به سر داشت اما حرمت اعتقاداتمان را نگه نداشت..
از خانه ای که خرجها روی دوشمان گذاشتند و زیر بار تسویه اش نرفتند..
از خانه ای که تا میتوانستند بددهنی و بی احترامی نثارمان کردند..
از خانه ای که روز آخر اشک من را درآوردند و همسر را مستاصل کردند..
از خانه ای که برای خروجش لحظه شماری میکردیم..
از خانه ای که نه تنها از ما حلالی نگرفتند بلکه پاسخ حلالی من را هم ندادند..
اما،
آمدیم به نقطه ای در پایین شهر...اگرچه همیشه ترافیک است و پر از دود اما در عوض شدیم همسایه مسجد ! به قول دوستان مشکل مسجدمان هم حل شد :)))
همسایه ی با محبتی داریم که از همان روز اول شرمنده مان کرد.
اصلا لااقلش صاحبخانه بیخ گوشمان نیست که دائم بچزانتمان!
این 4 ماه حاصلش برایمان شد کوهی از تجربه!
هرچه بود خداروشکر تمام شد و گذشت ...انشااله که خیر باشد..

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

پ.ن 1: خیلی سخته که با خاطره خیلی تلخ اونجا رو ترک کردیم..انقدر تلخیش ملموسه که از یادآوری خاطره های شیرینمون هم پرهیز میکنیم! اصلا نام محله ش هم برامون بار غم داره! به قول آقای همسر فقط زمان میتونه چاره ساز باشه، تا یادمون بیاد روزهای شیرین 4 ماه اول زندگیمون رو...که چه شبها که با هم میرفتیم پارک و قدم میزدیم...که چه نمازها که تو بهترین مسجد زندگیمون خوندیم...وهزاران هزار خاطره شیرین دیگه..

پ.ن 2: اونشب و فرداش انقدر دلم شکسته بود که با بغض دعا کردم خدا یه مستاجر به بدی خودش نصیبش کنه تا حالش جا بیاد اما وقتی شب آخر شعبان داشتیم مفاتیح رو نگاه میکردیم از امام رضا(ع) دیدیم که نوشته بود برای ورود به رمضان باید کینه ها رو دور ریخت ما هم از همون لحظه هرچی تو دلمون بود ریختیم بیرون و حلالش کردیمو واگذارش کردیم به خود خدا..

پ.ن3: خدا میدونه چقدر همسر عزیزم این چندوقت تو فشار و استرس بود....از کار و درس هم افتاد.. خدایا خودت هواشو داشته باش..

***رمضانتون مبارک***
این شبها تو لحظه های دعاتون ما رو فراموش نفرمایید.