خیلی وقته میخوام بیام درست و حسابی آپ کنم ولی چون هنوز نت نداریمو باید بیام خونه مامانینا چتر بشم فرصت نمیشه..
واقعا که نتم نعمتیه واسه خودش که فقط درد کشیده قدرشو میدونه!
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
میخوام بگم از احوالات اولین ماه رمضان مشترکمون..
تجربه ای پر از مسئولیت اما خیلی خیلی شیرین،
تجربه ی ماه مبارکی جدید که خیلی با خونه پدر فرق داره!
لحظه هایی که همیشه انتظارشو میکشیدم مخصوصا ماه مبارک پارسال که تو دوران عقد بودیمو از هم دور...
اما همش از دو ساعت قبل از افطار تا سحر رو دور تندم!
خب من از لحظه ای که سحر از خواب بیدار میشم مشغول آماده کردن سحری ام و آقای همسر با کلی قربون صدقه که بیدار میشه وامیسته نماز و من همچنان رو دور تند...اوایل خیلی دلم میگرفت
اما..
آخرش یه روز از اینکه آماده کردن سحری نمیذاره منم مثل خونه بابام راحت نماز بخونم بغضم گرفت و تو خودم زدم زیر گریه که آقای همسر فهمید...و بعدشم نمیشد از زیر سوالای پیاپیش دررفت و کلا همه چی لو رفت!
اما کم کم روزای دیگه به خودم دلداری دادم و به اجری که از بابت این قضیه میبرم دلخوش کردم.. ولی بگم همچنان آقای همسر هیچگونه تغییر رفتاری نداده!
ینی همه کارا رو دوش خودمه و گاهی به اینکه اون وامیسته و راحت نمازشو میخونه حسودیم میشه...
تازه بعد اذان هم بدو میره مسجد تا نمازشو جماعت بخونه اما من باید سفره رو جمع کنم :((
البته گاهی وقت میشه که چندرکعتی نماز بخونم اما فقط گاهی!
اما دلم به این خوشه که بانی این سحری خوردنه و بیدار شدن به موقع همسر من هستم که این هم از الطاف خداست...
چون اگر من خواب بمونم آقای همسر هم خواب میمونه! و این اتفاق دوبار افتاد!
و این فقط داستان سحریه و افطار هم همینه ...ینی بعد از افطار آقای همسر بدو میره مسجد و من....
به هرحال برای رسیدن به هر شیرینی ای باید یه سری سختی رو به دوش کشید و من با همه وجودم میپذیرم.
همه خسته گیم موقعی در میره که کنار هم سر سفره افطار و سحر نشستیم و آقای همسر هم ازم راضیه و تشکر میکنه ..
همین!
