خیلی سخته راهی رو طی کرده باشی
به آخراش که رسیدی
تازه بفهمی مسیر رو اشتباهی اومدی...
این راه راهی نبوده که باید میومدی!
اصلا انتخابت از اول اشتباه بوده خودت خودتو گول میزدی که درسته!
سخت تر از اون اینه که حس کنی نه راه پس داری نه راه پیش...
و زجر آور تر از اون مردمی هستن که با حرفاشون نه تنها کمکی بهت نمیکنن بلکه دائم سرزنشت میکنن...
که البته شاید اگر خودشون هم تو این شرایط بودن نمیتونستن کاری از پیش ببرن!
و تو میمونی و یه عالمه حس تلخ...
تو میمونی و یه عالمه حسرت گذشته از دست رفته،
تو میمونی و یه عالمه آرزوی دست نیافته...
تو میمونی و خـــــــــــــــــــــــــــــــــــــدا

بعد نوشت: این پست هیچ ارتباطی با آقای همسر نداره!