چه باورش کنی چه نکنی،
چه منتظرش باشی چه نباشی،
همین نزدیکیست..
انقدر که اگر بهت بگویند چقدر
باورت نمیشود!
هر لحظه هم نه،
هر نفس
یک قدم به سویش برمیداری
ولی دلت میخواهد خودت را به آن راه بزنی!
دلت میخواهد به خودت تلقین کنی که نه
حالا حالاها مانده..
به خودت بگویی مال دیگران است و تو در امانی!
اما او همین نزدیکیست
اتفاقاتی هم که دور و برت می افتد نشانه اش است
تا بلکه کمتر گرم بازی شوی..

صدای پایش را میشنوی؟!
مــــــــــــــــــــرگ را میگویم...

پ.ن: آرزویم تحقق این دعاست:
«اللهم ارزقنی التجافی عن دار الغرور و الانابة الی دار الخلود والاستعداد للموت قبل حلول الفوت»

بعد نوشت: میرویم به دیار امام الرئوف
اما اینبار برای مراسم تدفین!
چه میشود کرد...گاهی شکل طلبیده شدن فرق میکند!...