برکت زندگیمونو مدیون بخشندگیش هستم...
کسی که حتی در شرایطی که مبلغ ناچیزی برامون مونده باز هم انفاق میکنه!
و یاد ندارم روزی از صدقه دریغ کرده باشه،
تازه مبلغش هم اغلب اوقات با باقیمونده تو جیبش تناسب نداره!!!
انقدر این موضوع براش مثل فریضه شده که دست هیچ محتاجی از پیشش برنمیگرده!
و استدلالش هم همیشه سخن مولامون علی (ع) هست...
و ذهن کوچیک من با دو دو تا چارتای خودش گاهی از این همه بخشش ناراحت میشه..
خوش بحالش که به یقین وعده خدا رسیده...
گاهی شگفت زده میشم از برکت مالمون!
تو زمانایی که انتظار هیچ پولی نداریم به هر نحوی از خزانه غیب الهی میرسه!
بهش میگم از کجا اومد؟ هیچی که نداشتیم!
و او میگه خدا رسوند!
و من شک ندارم که  اینها گوشه ای از اثرات بخشندگی و بزرگی قلبشه...