همیشه میگوید ما برای این انقلاب زحمت کشیده ایم.
همیشه میگوید شما آن روزها را ندیده اید،نمیتوانید تصور کنید چه جنایتهایی انجام میشد،برای همین ناشکری میکنید!
همیشه میگوید نان خشک بزنیم در آب بخوریم شرافت دارد تا به آن روزها برگردیم.
همیشه میگوید خوش به حال شما که در جوانیتان انقدر آزادانه میتوانید بروید هیئت،عزاداری کنید،پای منبر اساتید بنشینید..قدرش را بدانید.
همیشه وقتی سخنرانی های امام(ره) از تلویزیون پخش میشود اشکش سرازیر میشود و زیر لب میگوید روحت شاد...

پدرم را میگویم
با همه پیری اش...
دست به عصا
هرسال
پرشور تر و مصمم تر از قبل
یک ربع قبل از ساعت 9شب بیست و یکم بهمن ماه
کت و شلوار پوشیده و آماده ست
تا 5 طبقه پله را بالا برود
و روی پشت بام
الله اکبرش را فریاد بزند
تا به قول خودش دینش رو ادا کرده باشد

همیشه در محله یمان اولین فریاد برای اوست
بماند که در ساختمان 8 واحدیشان هیچکس آب در دلش تکان نخورد
و بماند که سه چهار خانه در محله بیشتر الله اکبر نمیگفتند

پدرم همه مان را مدیون انقلاب بار آورده
حتی پسر 8 ساله برادرم
که هم پای بقیه
با تمام انرژی اش
همصدا شده بود

پــــــــــــدرم
درد انقلاب دارد...

پ.ن: به فدای آن دست های تکیه داده به عصا و آن چروک های نشسته روی چهره ات که یادم نمی آید یک راهپیمایی را نرفته باشی یا از طولانی بودن مسیر خسته شده باشی...
تورا که میبینمت شرمنده میشوم بگویم خسته شده ام!
میبوسم دستانت را...