بعضی افراد دوروبرت هستن که در عین اینکه برات قابل احترام و ارزشن و خیلی عزیزن ولی بعضی وقتا بودن در کنارشون منجر به سایش روحت میشه!
آدمایی که اغلب تو رو به بوته نقد و بحث میذارن، قضاوتت میکنن و یا تلاش میکنن دائما متقاعدت کنن درحالی که ممکنه نظرت باهاشون یکی باشه یا حتی از یه جنبه ای به قضیه نگاه کردی که خودشون نگاه نکردن،ولی بهت فرصت بیان نمیدن!
یا چون خودشون رو درهمه موارد صاحب نظر میدونن هیچوقت حاضر نیستن بشن گوش و دست از سر این زبان بیچاره لحظه ای بردارن! همیشه در حال توضیح دادن های اضافه ان در حالی که مخاطب منتظر شنیدن یک کلمه یا جمله است! و بیش از این نیازی نیست..
و بدتر از همه اینها اینه که وقتی میخوای حرفتو بزنی بحث تبدیل به مجادله میشه که انقدر تو اسلام نکوهش شده! چون دائما حرفتو رد میکنن،و شیطان هم که خب معلومه بیکار نمیشینه!
اگر هم جواب ندی اتفاقی که الان برای من افتاده میفته...
من الان در این برهه قرار گرفتم و این پست صرفا جهت تسکین سایش روح اینجانب ثبت شده...
باید قبول کرد که هیچ راه فراری نیست و صرفا در کنار چنین افرادی باید تمرین صبوری کرد...قطعا همین هم آزمایشی از طرف خداونده...